Heling is niet luid, maar zacht.

Heling is niet luid, maar zacht.

Ik ben opgegroeid in een gezin waar hard werken vanzelfsprekend was en voelen ondergeschikt. Waar doorgaan werd gewaardeerd en emoties iets waren wat je beter kon parkeren. Niet uit onwil, maar omdat niemand echt had geleerd hoe je gevoelens ruimte geeft. Mijn ouders deden hun best, zoals zij dat ook hadden geleerd. Zo werd wegstoppen iets normaals, iets wat generaties lang werd doorgegeven.

Ik was veel. Aanwezig. Gevoelig. Luid. En al snel voelde ik dat dat te veel was. Dus leerde ik mezelf aanpassen. Niet door te verdwijnen, maar door te verdoven. Ik werd er goed in. Verdoven met denken, met drukte, met sterk zijn en doorgaan. Ik leefde vooral in mijn hoofd, een wandelend hoofd, los van mijn lijf en los van mijn hart.

Jarenlang wist ik niet beter. Tot er iets begon te knagen. Niet ineens, niet groots, maar stil en volhardend. Mijn hoofd begon ruimte te maken voor mijn lichaam. Mijn lichaam voor mijn hart. En in die beweging ontdekte ik iets wat ik nooit had geleerd: dat voelen niet gevaarlijk is, maar richting geeft.

‍

Ik heb geleerd dat zelfliefde niet betekent dat je jezelf geweldig moet vinden, maar dat je eerlijk durft te kijken naar wat niet meer werkt en verantwoordelijkheid neemt om het anders te doen.

‍

De afgelopen jaren keerde die beweging langzaam om. Van boven naar beneden. Van weten naar ervaren. Van controle naar contact. En tijdens mijn jaartraining bij Wij zijn Bloei brak ik verder open. Niet omdat er iets gefixt moest worden, maar omdat ik leerde verzachten. Daar ontdekte ik dat heling niet schreeuwt en niet duwt. Heling vraagt geen kracht, maar veiligheid.

Heling is zacht. Ze nodigt uit om te blijven bij wat gevoeld wil worden. In het lijf. In de adem. In de stilte tussen woorden. Niet om het weg te maken, maar om het er te laten zijn.

Wat ik vandaag doorgeef — in woorden, in aanwezigheid, in het samen vertragen — komt niet uit kennis, maar uit ervaring. Uit het durven zakken. Uit het erkennen van alles wat zich aandient, zonder oordeel en zonder haast. Ik heb geleerd dat zelfliefde niet betekent dat je jezelf geweldig moet vinden, maar dat je eerlijk durft te kijken naar wat niet meer werkt en verantwoordelijkheid neemt om het anders te doen.

Heling is voor mij geen eindpunt, maar een beweging. Een herinnering dat je niets hoeft te forceren om heel te zijn. Dat luisteren vaak genoeg is. En dat zachtheid geen zwakte is, maar een vorm van moed.

‍