Ik voelde dat het anders kon, maar het lukte mij niet

Ik voelde dat het anders kon, maar het lukte mij niet

Van mijn zeventiende tot mijn zevenentwintigste heb ik flink geleefd.
Veel feesten, weinig slaap, drank, en af en toe wat partydrugs.
Het was een mooie tijd. Ik was jong, had lol, voelde me vrij en dacht dat dat het leven was.
Overdag studeren, werken aan mijn eerste bedrijf. ’s Nachts los.

‍

''Ik voelde dat het anders kon, maar het lukte mij niet''

‍

Van buiten zag het er prima uit. Een gezellige vent, altijd in voor een feestje.
Maar van binnen begon het te knagen. Vanaf mijn vijfentwintigste voelde ik dat het anders moest. Die katers voelden niet meer als ‘een beetje brak zijn’. Ik voelde me leeg. En schaamte begon een grotere rol te spelen dan plezier.

Toch ging ik door, het was een patroon geworden.
Weekend na weekend. Van de ene kater naar de volgende. Van schuldgevoel naar schaamte, en weer terug.

‍

Tot die ene ochtend.Ik was op vakantie, werd wakker met een enorme kater, een zwart gat van de vorige avond en mijn lichaam deed enorm veel pijn. Op dat moment zag ik mezelf letterlijk nee schudden.Ik voelde walging. Verdriet. En schaamte richting mijn ouders.

Ik was gewoon op. Leeg van het steeds weer negeren van dat stemmetje dat zei: zo wil je niet leven.

‍

Vanaf dat moment wist ik: dit moet echt anders. Maar hoe? Ik had geen idee.
Wat ik spannend vond was de vraag; 'wie ben ik dan zonder al dat feestgedrag?'

Die vraag heeft mij ook in beweging gezet, want ja.... 'wie ben ik dan?'

Van zelfhulpboeken tot zweethutten. Van dagen zonder mobiel tot familieopstellingen.
Ik probeerde van alles. Dat was het voordeel van mijn losbandige leven, ik ging altijd vol voor de ervaring. Niet weten maar zelf ervaren.

Het moeilijkste was niet stoppen met drinken. Het moeilijkste was loskomen van wat anderen van me vonden.
Dat imago van ‘die gast die altijd wel mee ging’. Toen ik dat langzaam liet gaan, kwam er rust.
En ruimte om weer gewoon blij te zijn met kleine dingen.

Ik leerde wat het populaire woord 'zelfliefde' eigenlijk is. Niet jezelf geweldig vinden,
maar eerlijk durven kijken naar wat niet meer werkt en de verantwoordelijkheid nemen om dat te veranderen.

Ik had door dat het leven om mij draait, alleen ik kan mijzelf veranderen.
Niet uit egoïsme, maar omdat niemand anders het voor me gaat doen.

Als ik nu terugkijk op die tijd, snap ik dat gevoel beter. Dat “het lukte me niet” was geen zwakte.
Het was mijn lijf dat al die tijd probeerde iets te zeggen. Ik hoorde het alleen niet, omdat ik te druk was met verdoven.

Tegen de zeventienjarige versie van mezelf zou ik zeggen:

“Doe wat goed voelt, maar luister ook naar dat stemmetje dat soms zacht fluistert dat het anders kan.
Je hoeft het niet allemaal te weten, maar durf eerlijk te zijn naar jezelf.”

‍

‍

‍